அணர்த்தம் தந்த அலைகடலே

வாசலுடன் வந்து நீ எங்கள் 

பாசங்களை அல்லவா

பிரித்து விட்டாய்

அணர்த்தம் தந்தாய் 

அதில் ஆனந்தம் 

கண்டாய்

ரணங்களாய்ப் பிளிந்து

மனிதனைப் பிணங்களாய்

நடைப்பிணமாய்

நஞ்சூட்டப் பட்டவராய்

அனாதையாய்

அகதியாய் அனாதரவற்ற 

விதவையாய்

எத்தனை இழப்புகள்

ஏ கடலே 

உன்கரையில் நாங்கள் 

சிப்பிகளைப் பொறுக்கித்தானே

சேகரித்தோம்

ஆனால் நீ

தரையைத் தொட்டபோது

நாங்கள் 

உயிரற்ற உடலைத்தானே

பொறுக்கினோம்

ஏழைகளின் வாழ்வில் 

உயர்வை தந்த நீ

ஏன் ஆவேசம் கொண்டாய்

தொட்டுச் சென்ற சுனாமியே

நீ எடுத்துச் சென்றது போதுமே

பொறுக்கியது அத்தனையும் 

பொக்கிஷங்கள் அல்லவா

பாவம் அவர்கள் 

பாவப்பட்ட ஜீவன்கள்

அத்தனையும் ஒரு நொடியில்

ஒரே மூச்சில்

உன் பசிக்கு இரையாக்குவதுல்

என்ன சுகம் கண்டாய்

ஏ கடலே 

வேண்டாம் இன்னுமொரு 

கோரப்பசி உனக்கு

உன்னில் போராடித்தானே 

பலரது வாழ்க்கை உயர்வானது

ஆனால் நீயோ 

அனைவர் வாழ்விலும்

ஆட்டம் தந்து விட்டாயே

ஒரு நொடியில் 

ஒரே மூச்சில்

அனாதையாக்கப் பட்டு 

அகதியாக்கப்பட்டு

ஆடைகள் இன்றிப் போனதினால்

மானம் இழந்த ்க்கள் 

மயிரிழையில் உயிர் தப்பியும்

மன நோயாக்கப்கட்டு

எத்தனை இன்னல்கள் 

இறைவன் நாட்டம் 

இதுவே என்றால் 

இன்னுமோர் சுனாமி

இனியும் வேண்டாம்.

மூதூர் சுஹைதா ஏ கரீம்

வெள்ளவத்தை.